Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Prudniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Prudniku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Tomasz Ebel
Protokolant:	st.sekr.sądowy Ewa Mróz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej ---------

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2018 r.

sprawy

M. S. (1) (S.)

s. Z. i B. z domu N.

ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

1.  W dniu 20 listopada 2017 roku w G. wdarł się do mieszkania J. S. i wbrew jej żądaniu mieszkania tego nie chciał opuścić,

tj. o przestępstwo z art. 193kk

2.  W dniu 20 listopada 2017 roku w G. umyślnie, uderzając rękoma, kopiąc i wyważając (...) dokonał zniszczenia drzwi wejściowych i futryny o wartości 1525 złotych, czym działał na szkodę J. S.

tj. o przestępstwo z art. 288 § l kk

3.  W dniach 30 czerwca 2017 roku do 20 listopada 2017 roku w G. nachodząc w miejscu zamieszkaniu uporczywie nękał J. S. wzbudzając uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i naruszając istotnie jej prywatność

tj. o przestępstwo z art. 190 § l kk

4.  W dniu 10 grudnia 2017 roku w G. podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych znieważył funkcjonariuszy policji sierż. szt. M. S. (2) i st. sierż. K. K. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe.

tj. o przestępstwo z art. 226 § 1 kk

5.  W dniu 10 grudniu 2017 roku w G. podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, uderzając rękoma naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza policji sierż. szt. M. S. (2).

tj. o przestępstwo z art. 222 § l kk

6.  W dniu 10 grudnia 2017 roku w G. wybijając szybę okienną wdarł się do mieszkania B. S. (1) i wbrew jej żądaniu mieszkania tego nie chciał opuścić.

tj. o przestępstwo z art. 193 kk

7.  W dniu 29 marca 2018 roku w G. nie stosował się do orzeczonego w dniu 09.01.2018r Sygn. akt II K 660/17 przez Sąd Rejonowy w Prudniku zakazu osobistego kontaktowania się oraz zakazu zbliżania się do B. S. (1) na odległość mniejszą niż 50 metrów.

tj. o przestępstwo z art. 244 kk

8.  W dniu 29 marca 2018 roku w G. wykorzystując otwarte okno, wdarł się do mieszkania B. S. (2) i wbrew żądaniu osoby uprawnionej mieszkania tego nie chciał opuścić

tj. o przestępstwo z art. 193 kk

9.  W dniu 5 kwietnia 2018 roku w G. nie stosował się do orzeczonego w dniu 09.01.2018r Sygn. akt II K 660/17 przez Sąd Rejonowy w Prudniku zakazu osobistego kontaktowania się oraz zakazu zbliżania się do B. S. (1) na odległość mniejszą niż 50 metrów

tj. o przestępstwo z art. 244 kk

I.  uznaje oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punkcie 1 i 2 części wstępnej wyroku, przyjmując że stanowią one występek z art. 193 kk i art. 288 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 3 części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 190a § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  uznaje oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 4 części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 226 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  uznaje oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 5 części wstępnej wyroku, przyjmując że oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Prudniku z dn. 14.09.2012 r., sygn. akt IIK 588/12, tj. przestępstwa z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 222 § 1 kk wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  uznaje oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 6 części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 193 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  uznaje oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punkcie 7, 8 i 9 części wstępnej wyroku, z tym, że zwrot (...) zastępuje zwrotem (...), przyjmując że opisane w punkcie 7 i 8 stanowią występek z art. 193 kk i art. 244 kk przy zast. art. 11 § 2 kk, a nadto przyjmuje, ze stanowią ciąg przestępstw i za to na podstawie art. 244 kk przy zast. art. 11 § 3 kk oraz art.91 §1 k wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 85 § 1 i § 2 kk, art. 86 § 1 kk oraz art.91 §2 kk za zbiegające się przestępstwa oraz ciąg przestępstw wymierza oskarżonemu M. S. (1) łączną karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej w punkcie VII wyroku łącznej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania w dniach 10.12.2017 r., godz. 14.20 – 11.12.2017 r., godz. 9.30, tj. 1 dzień, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IX.  na podstawie art. 41a § 1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej J. S. na odległość mniejszą niż 30 metrów oraz przebywania w miejscu jej zamieszkania na okres 5 (pięciu) lat;

X.  na podstawie art. 41a § 1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej B. S. (1) na odległość mniejszą niż 30 metrów oraz przebywania w miejscu jej zamieszkania na okres 5 (pięciu) lat;

XI.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego M. S. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej J. S. kwoty 1.525 (jeden tysiąc pięćset dwadzieścia pięć) złotych;

XII.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. D. z Kancelarii Adwokackiej w P. kwotę 723,24 zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu;

XIII.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego z obowiązku zapłaty kosztów sądowych, w tym opłaty, obciążając nimi Skarb Państwa w całości.

Sygn. akt II K 6/18

UZASADNIENIE

Oskarżony M. S. (1) (po połączeniu postępowań II K 6/18 oraz II K 296/18) stanął pod zarzutem popełnienia przestępstw z art.193 kk popełnionych na szkodę J. S. oraz B. S. (1), z art.288 §1 kk, art.190a §1 kk (omyłkowo w akcie oskarżenia zakwalifikowanego z art.190 §1 kk), art.226 §1 kk, art.222 §1 kk oraz art.244 kk. Oskarżony w toku postępowań przygotowawczych przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów.

Oskarżony M. S. (1) jest kawalerem, nie ma dzieci, ma wykształcenie zawodowe, jest murarzem, utrzymuje się z prac dorywczych deklarując dochód w wysokości 500 zł miesięcznie, nie posiada majątku większej wartości. Uprzednio był wielokrotnie karany sądownie, w tym za czyn z art.207 § kk, za popełnienie którego odbywał karę pozbawienia wolności.

Sąd zważył co następuje:

Wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie wszystkich przypisanych mu wyrokiem przestępstw oraz ciągu przestępstw nie budzą wątpliwości. Oskarżony przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, a jego wyjaśnienia pozostają zbieżne z zeznaniami pokrzywdzonych.

Oskarżony w dniu 20 listopada 2017 r. wdarł się do mieszkania J. S. wyłamując łomem drzwi do jej mieszkania, czym wypełnił znamiona występku z art.193 kk i art.288 §1 kk przy zastosowaniu instytucji z art.11 §2 kk. Art.193 stanowi bowiem, że kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku, a art.288 §1 kk, że kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Z kolei art. 11 §2 kk stanowi, że jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Z tych względów Sąd orzekł, jak w pkt. I wyroku.

Oskarżony w okresie od 30 czerwca 2017 r. do 20 listopada 2017 r. uporczywie nękał J. S., nachodząc ją w miejscu jej zamieszkania czym wzbudził u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszał jej prywatność. Art.190a §1 kk stanowi, że kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Z tych względów Sąd orzekł, jak w pkt. II wyroku.

Oskarżony w dniu 10 grudnia 2017 r. znieważał obelżywymi słowami interweniujących na wezwanie B. S. (1) funkcjonariuszy policji M. S. (2) oraz K. K.. Podczas tej samej interwencji i w związku z nią oskarżony uderzał rękoma M. S. (2) naruszając tym jego nietykalność cielesną. Art.226 §1 kk stanowi, że kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku, a art.222 §1 kk, że kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3. Dodatkowo Sąd przyjął, że czynu z art.222 § kk oskarżony dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art.64 §1 kk. Z przepisu tego wynika, że jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Oskarżony M. S. (1) odbywał karę pozbawienia wolności na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Prudniku z dnia 14 września 2012 r. sygn. akt II K 588/12, za czyn z art.207 §1 kk popełniony z użyciem przemocy. Art.115 §3 kk stanowi, że przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju; przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Oskarżony karę pozbawienia wolności odbywał od 25 listopada 2015 do 28 czerwca 2016 r., kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony z odbycia reszty kary (warunkowe zwolnienie zostało odwołane postanowieniem z 13 marca 2018 r.). Z tych względów Sąd orzekł jak w pkt. III i IV wyroku.

Oskarżony, tego samego dnia przed w/w interwencją funkcjonariuszy policji wybijając szybę w mieszkaniu swojej matki wdarł do niego i wbrew żądaniu B. S. (1) nie chciał go opuścić czym wypełnił znamiona wyżej opisanego czynu z art.193 kk. Z tych względów Sąd orzekł, jak w pkt. V wyroku.

Oskarżony w dniu 29 marca 2018 r. wchodząc przez otwarte okno do mieszkania swojej matki wdarł do niego i wbrew żądaniu B. S. (1) nie chciał go opuścić, nie stosując się tym samym do pięcioletniego, orzeczonego wyrokiem tut. Sądu z dnia 9 stycznia 2018 r. sygn. akt II K 660/17 zakazu zbliżania się do B. S. (1) na odległość mniejszą niż 50 m. Oskarżony wypełnił tym znamiona występku z art.193 kk i art.244 kk przy zastosowaniu instytucji z art.11 §2 kk. Art.244 kk stanowi bowiem, że kto, m. in. nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu kontaktowania się z określonymi osobami i zakazu zbliżania się do określonych osób, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Z kolei art. 11 §2 kk stanowi, że jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Oskarżony ponownie nie zastosował się do w/w sądowego zakazu w dniu 5 kwietnia 2018 r., kiedy to zapukał do okna mieszkania matki domagając się wpuszczenia do środka, czemu jednak B. S. (1) odmówiła. I tym razem oskarżony zrealizował znamiona czynu określonego w art.244 kk. Sąd przyjął przy tym, że występki popełnione przez oskarżonego w dniu 29 marca i 5 kwietnia 2018 r. stanowią ciąg przestępstw z art.244 kk i art.193 kk przy zast. art.11 §2 kk oraz z art.244 kk. Art.91 §1 kk stanowi bowiem, że jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. W realiach sprawy przepisem stanowiącym podstawę wymiaru kary był art.244 kk (przy zastosowaniu art.11 §3 kk), a oskarżony przestępstw tych dopuszczał się przy użyciu tej samej sposobności, w krótkich odstępach czasu. Z tych względów Sąd orzekł, jak w pkt. VI wyroku.

Zgodnie z przepisami art.53 kk sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (§1); §2 stanowi zaś, że wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Uwzględniając dyrektywy z art.53 Sąd wymierzył oskarżonemu M. S. (1) kary cząstkowe pozbawienia wolności za czyn z: art.288 §1 kk i art.193 kk przy zastosowaniu art.11 §3 kk – 6 miesięcy pozbawienia wolności, art.190a §1 kk - 4 miesięcy pozbawienia wolności, art.226 §1 kk - 2 miesięcy pozbawienia wolności, art.222 §1 kk w zw. z art.64 §1 kk - 4 miesięcy pozbawienia wolności, art.193 kk - 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz za ciąg przestępstw z art.244 kk - 6 miesięcy pozbawienia wolności. Za w/w czyny Sąd orzekł karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Powyższe dyrektywy, przy uwzględnieniu wcześniejszych, skazań oskarżonego, m. in. za przestępstwa z art.207 §1 kk oraz art.222 §1 kk, uzasadniają – zdaniem Sądu, że jedynie sięgnięcie po karę pozbawienia wolności, wdroży oskarżonego do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego, przede wszystkim w zakresie poszanowania wolności innych osób, poszanowania państwowych instytucji oraz wymiaru sprawiedliwości.

Zdaniem Sądu czyny przypisane oskarżonemu, znamionuje wysoki stopień społecznej szkodliwości, na który w realiach niniejszej sprawy złożyły się sposób i okoliczności ich popełnienia. Przede wszystkim Sąd zważył na nagminne terroryzowanie przez oskarżonego innych osób, nieustępliwość w jego działaniu, nadużywanie alkoholu przez oskarżonego. Uprzednio wymierzone oskarżonemu kary w tym i odbycie przez niego części kary pozbawienia wolności za czyn z art.207 §1 kk nie odniosły względem oskarżonego żadnego skutku, nie skłoniły go do refleksji nad swoim postępowaniem. Co więcej, oskarżony kolejnych czynów dopuszczał się korzystając z dobrodziejstwa warunkowego przedterminowego zwolnienia. Uprzednia karalność oskarżonego oraz wysokość wymierzonej mu kary łącznej pozbawienia wolności uniemożliwiała skorzystanie przez niego z instytucji zawieszenia wykonania kary. Zgodnie bowiem z przepisem art.69 §1 kk Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

W celu ochrony interesu pokrzywdzonych B. S. (1) i J. S. oraz zabezpieczenia ich przed ewentualnymi kolejnymi zachowaniami oskarżonego zmierzającymi do naruszenia ich wolności, Sąd na podstawie art.41a §1 kk orzekł wobec oskarżonego pięcioletni zakaz zbliżania się do nich na odległość mniejszą niż 30 metrów oraz przebywania w miejscu ich zamieszkania.

W związku ze skazującą treścią wyroku i należytym wykazaniem przez pokrzywdzoną J. S. szkody, Sąd orzekł na zasadzie art.46 §1 kk jak w pkt. XI wyroku.

Zaliczenie okresu zatrzymania na poczet kary pozbawienia wolności znajduje oparcie w protokole zatrzymania osoby oraz wynika z art.63 §1 kk.

W związku z ustanowieniem oskarżonemu obrońcy z urzędu Sąd zasądził na jego rzecz koszty zastępstwa procesowego i orzekł jak w punkcie XII wyroku.

Orzeczenie o kosztach postępowania uzasadnia treść przepisów prawa cyt. w punkcie XIII wyroku, a nadto sytuacja materialna oskarżonego.

Stosownie do treści art.423 §1a kpk oraz art.424 §3 kpk, w związku ze złożeniem wniosku o uzasadnienie wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do tych tylko części wyroku, których wniosek dotyczy.